Spelen in het bos - mijn kantoor

Dit keer geen verhaal over een cliënt, maar een persoonlijke noot wat ik graag met je deel.

Na de vakantie heb ik altijd even moeite met schakelen - terug naar de focus, het ritme weer oppakken. En dan komt dat knagende gevoel:

de Angst voor De Grote Sleur

Je kent het vast wel: je zit nog met één teen in de zee of met zand tussen je tenen, en ineens staat de agenda alweer vol. Het jaagsysteem schiet aan: hup, doorstomen, afspraken inplannen, lijstjes maken, alles onder controle proberen te houden, wat nooit tot het gewenste resultaat leidt. Het lijkt heel effectief misschien, maar is met name een beetje vermoeiend. Het is mijn automatische respons, mijn "magische beweging" - als een kip zonder kop, met veel enthousiasme, maar - let's face it - weinig structuur, overal weer induiken. Dan vergeet ik even waar het voor mij écht om draait en waarom ik deze vorm aan mijn praktijk heb gegeven.

Volle agenda

En toen besefte ik afgelopen week weer:

mijn kantoor is het bos.

De natuur doet namelijk iets geks met je. Terwijl ik wandel, merk ik telkens opnieuw dat de bomen, de wind en het water zich gedragen als een soort co-therapeut.

Ik hoef het niet alleen te doen.

Terwijl ik wandel, merk ik hoe de bomen, de wind en het water me weer even alert maken. Ze herinneren me eraan waarom ik juist hier werk, waarom ik niet standaard tussen vier muren wil zitten. Het bos legt dingen bloot zonder woorden, maar door ervaringen.

Soms door stilte, soms door de prikkeling van een herfstblad dat in mijn nek waait, soms doordat ik zelf hardop moet lachen omdat ik – samen met een cliënt of gewoon alleen – weer eens tot mijn enkels in een modderplas sta.

Het bos en de natuur op zichzelf zijn geen dag hetzelfde, elke sessie is een nieuwe ervaring. Ik kan met nieuwsgierigheid observeren en ondersteunen wat er die dag ontstaat, waardoor de cliënt geïnspireerd raakt, welke kant we opgaan. Ik kan elke dag met verwondering waarnemen wat er bij de cliënt en in mijn kantoor gebeurt.

De natuur laat bijzondere dingen zien - je eigen associatie vertelt je soms meer dan je verbaal kunt uiten

En eerlijk: wat een mazzel heb ik dat ik dit werk mag doen. Dat ik met mensen kan spelen en experimenteren. Met zand, takken, bladeren, water. Dat ik iemand kan uitdagen om zijn schoenen uit te trekken en de kou van het water te voelen. Om te ontdekken dat natte voeten helemaal niet zo erg zijn. Sterker nog: dat het je kan wakker maken, terugbrengen naar jezelf. Zonder een gevoel van zweverigheid, juist back to basics. Zonder oeverloze cognitieve analyses of verbalisering, gewoon door te ervaren en die ervaring uit te vergroten en te onderzoeken.

En ondertussen leer ik net zoveel als mijn cliënten: dat spelen niet alleen voor kinderen is. Dat ik zelf ook moet blijven knutselen, bouwen, ontdekken.

Gemaakt door een cliënt: het creëren van je eigen veilige plek

Dus ja, mijn kantoor - het bos in Nijmegen-Noord, de weidse natuur op Vlieland, maar let's face it: ook mijn praktijkruimte binnen - is gevuld met stapeltjes stenen, vreemde takkenconstructies, krabbels in het zand, gecreëerde kabouterhuisjes en een vlinder met voetjes. En ik hoop altijd dat er dan ineens een wandelaar langsloopt die stilstaat en denkt:

Wat is hier in hemelsnaam gebeurd? Wie heeft dit gemaakt?

Het antwoord is simpel: iemand die even durfde te spelen.

Gemaakt door een cliënt: Een vlinder als symbool voor een intentie - voetjes als symbool op eigen benen te staan

En misschien – dat hoop ik – inspireert het om zelf ook iets op te rapen, te bouwen of gewoon even in het water te stappen.