De magische beweging...

Een van mijn favoriete oefeningen van het moment is "De Magische Beweging". Na zelf te hebben ervaren wat míjn Magische Beweging is, mijn "Oops, I did it again", ben ik aan de slag gegaan hoe deze oefening búiten vorm te geven.

Deze oefening laat prachtig zien, door middel van het "opstellen" van jezelf ten opzichte van je belevingswereld, wat je doet zonder dat je er erg in hebt. In mijn geval: het pingpongen tussen mijn werkende leven en mijn privé. Als vanzelf wisselt mijn aandacht continu tussen de twee, waardoor ik óók onrust en schuld ten opzichte van het andere levensgebied kan ervaren. In mijn geval is dit een voedingsbodem voor een gevoel van falen op de verschillende levensgebieden.

Door te pingpongen tussen werk en privé, was er ook iets wat ik vergat. In mijn geval om te leven volgens mijn waarden. Om liefde, luchtigheid en ruimte na te streven over álle levensgebieden heen. De gemene deler. En als dát mijn vertrekpunt wordt, wordt het geen pingpongen, maar stap voor stap bewust kiezen waar mijn aandacht op dat moment naartoe mag gaan.

Wat trekt je aandacht?

Afgelopen week was ik met cliënt M. in het bos. We bespraken háár Magische Beweging. Het voorzichtig omgaan met de ruimte die ze krijgt. Of juist vaak niét krijgt. En vervolgens niet zelf op durft te eisen. Allerhande overtuigingen over ruimte innemen liggen dan op de loer en zorgen voor een gevoel van:

"Laat maar, ik verstop me wel."

Háár Magische Beweging bleek dat ze zich achter een boom wilde verstoppen. Weg van de ruimte van het pad. Sterker nog, toen we incheckten of háár plek achter de boom klopte waar ze stond, was haar antwoord "nee". Het is nog te dichtbij het pad - de ruimte is te makkelijk bereikbaar en zo voelt het niet.

Uiteindelijk kwam ze terecht midden in het bos, zo'n 5 meter af van het pad, verstopt achter meerdere obstakels, boomstammen, bramenstruiken, jonge begroeiing...

Toen ik haar vroeg hoe het daar voelde, was haar antwoord: "ik voel hier een bepaalde rust". Hierover doorpratende bleek rust te duiden op bekendheid.

Een soort paradoxale comfort zone.

Allesbehalve comfortabel, maar wél bekend voor haar lijf. Dit was háár plek, waar zij zichzelf al jaren neerzet.

Wat ze vergát op die plek, was hoe het voelde om wél ruimte in te nemen. Want dat deed ze, op bepaalde momenten, heus wel. Dan liet ze wél haar stem horen, zoals voorheen op haar werk of bij mensen bij wie ze zich veilig voelt.

Terwijl we dit bespraken, klonk haar stem zacht, gaf ze weifelend antwoord ("Is wat ik zeg wel oké?").

Ik liep van haar weg, ging een paar meter richting het pad en nodigde haar uit ervoor te zorgen dat ik haar kon verstaan. Zo mocht ze automatisch harder praten, stelliger spreken, minder inchecken bij mij en meer bij zichzelf.

En haar lijf gaf al aan waar haar brein nog geen woorden aan kon geven: ze deed een stap naar voren. Over de eerste boomstam heen. Meer richting de ruimte. En sprak uit wat haar lijf al wist:

Ik wacht niet af

Ik voel wat ik zelf vind

Ik laat mijn stem horen

Dít is de kracht van ervaringsgericht werken. You go girl! We hebben haar intenties vorm gegeven in kleine, haalbare stapjes waarvan ze voelde: "Dit kan ik, zonder twijfel, toepassen in mijn dagelijks leven". Zo groeit ze, stapje voor stapje, dichter naar háár ruimte.