Door weer en wind...

Afgelopen weekend waaide ik bijna van het pad af op Vlieland tijdens de najaarsretraite. Het eiland stond op zijn kop door storm Benjamin — windkracht 7 a 8, regen horizontaal, duinen die langzaam verdwenen in het opwaaiende zand. Niet bepaald strandweer, maar juist dat maakte het mooi en onderdeel van de belevenis.

Zo'n retraite ervaar ik zelf ook altijd als een moment van reflectie. Na een lange zomer vol werk, plannen en afspraken voelde het goed om even letterlijk uitgeblazen te worden. De wind deed wat ik zelf al even probeerde: stilzetten, leegmaken, nadenken over hoe ik mijn weken eigenlijk wil indelen.

Four seasons in one day: felle buien, even zon, harde wind...

De overgang van zomer naar herfst is elk jaar even zoeken. In de zomer lijkt alles te kunnen. Lange dagen, meer energie, een ritme dat vanzelf loopt. In de herfst wordt het stiller — buiten, maar ook in mijn hoofd. En dan merk ik hoe snel ik weer in de werkstand schiet.

Terwijl ik door het natte bos liep, dacht ik aan mijn agenda. Aan wat ik allemaal wil doen, en wat eigenlijk gewoon te veel is. Hoe ik ruimte kan houden voor rust, creativiteit en beweging — niet alleen voor mijn cliënten, maar ook voor mezelf.

De storm hielp daarbij. Je kunt niet tegen de wind in blijven lopen. Soms moet je even stilstaan, om daarna met een andere richting mee te bewegen. En hoe symbolisch: tegen de wind in stopte mijn bakfiets ermee en moest ik vrij letterlijk vertragen ;-).

Laat dat me inspiratie geven voor de komende weken: mijn werkweek iets herschikken, beter laten passen bij het seizoen. Minder vol, iets langzamer, met meer ruimte voor wat er echt toe doet.

Letterlijk de ruimte opzoeken in Kroon's Polders

In het uitwaaien, ontstaat helderheid. Dat ik niet altijd méér hoef te doen om dichter bij mezelf te komen. Dat ik misschien iets mag laten waaien. Een werkwijze, een verplichting, een verwachting van mezelf.

De herfst vraagt om herzien. Om kijken wat blijft, en wat mag vallen.