Niet altijd op 100%: over grenzen voelen, kiezen en schakelen

Ik ken haar als energiek, sportief en gevoelig. De sessies richten zich op haar onzekerheid en hoe zij dicht bij zichzelf kan blijven. In de topsportwereld waar zij zich in bevindt kan dat wel eens onder druk staan - een omgeving waar snelheid, prestaties en hoge verwachtingen dagelijkse kost zijn.

Haar werk draait om uitstraling, impact, perfectie — het moet kloppen, het moet raken. En onder die druk, waarin deadlines strak staan en iedereen op scherp staat, probeert zij dicht bij zichzelf te blijven.

We richten ons op die innerlijke balans. Hoe blijf je trouw aan je eigen tempo, intuïtie en creativiteit in een wereld die vaak om méér en sneller vraagt?

We bespraken verschillende momenten waarop ze reageerde vanuit de automatische versnelling — tijdens de runs in haar privéleven, maar ook in het contact met collega’s en leidinggevenden. Ze merkte dat ze volle bak erin ging en daardoor vergat om het mooie te zien, te genieten van wat ze maakte of waar ze was. Ze liep er vooral op leeg. Ze leeft met de overtuiging: wat je laat zien, bepaalt je waarde. En daardoor kon ze niet altijd zien hoe mooi het om haar heen was en trots zijn op wat ze deed.

Wat hielp, zo merkte ze, was vertragen. Even uitzoomen. Niet meteen iets moeten oplossen of leveren, maar eerst kijken: wat gebeurt hier, en wat gebeurt er in mij? Als ik vertraag creëer ik mijn voorwaarde om bewuster aanwezig te zijn in datgene wat ik doe.

Die bewustwording namen we mee naar het boksen.

Het lichaam als spiegel

Boksen helpt om het verhaal uit je hoofd in je lijf te brengen. Want het lichaam liegt niet.

In de oefening gaf ik haar aan hoeveel energie ze "moest" geven. Ik vroeg haar om constant 100% te geven — haar bekende comfort zone. Zo doet ze het altijd. Het bepaalt of ze goed genoeg is. Resultaat: aan het eind van de oefening was ze kapot. Ze kon zich niet meer reguleren, de omgeving niet meer waarnemen en ze liep er op leeg.

Vervolgens gaf ik haar de keuze: “Wat als je nu zelf bewust kiest om 100% te gaan?” Ze zette aan. Krachtig. Gericht. Haar bewegingen werden sneller, scherper. Focus. Flow. Alsof ze even helemaal opging in de actie, in de taak. Het was intens, en tegelijkertijd duidelijk: in zo’n moment is er weinig ruimte voor de wereld om haar heen.

En precies dát werd haar inzicht:

Voluit gaan is niet verkeerd — als je het bewust kiest. Als je weet: nu ben ik in hyperfocus, dan kun je ook aangeven: “Ik kom straks bij je terug, want ik wil je met aandacht kunnen antwoorden.”

Dat is geen afwijzing, maar juist zorgvuldigheid. Voor jezelf én voor de ander.

Afschalen als kracht

Daarna deden we het tegenovergestelde. Ze mocht terugschakelen. Minder kracht, meer waarneming. Niet de perfecte stoot, maar de aandacht voor wat er in haar lijf gebeurde. Haar blik verruimde. Ze ademde rustiger. Ze merkte hoe anders het voelt om niet te hoeven doen, maar gewoon te zijn.

En toen kwam het tweede inzicht:

Je hoeft niet altijd op 100% te staan. Als je voelt dat je energie zakt of je de controle dreigt te verliezen, mag je kiezen voor vertragen. Niet om minder te zijn, maar om weer contact te maken.

Dit is de essentie van de growth mindset — niet alleen streven naar je volgende doel of deadline, maar op het moment en wat je lijf je aangeeft waar je staat.

Het was een sessie waarin het lijf het verhaal vertelde. Over schakelen, kiezen, voelen. Over dat je niet altijd hoeft te leveren, maar soms gewoon aanwezig mag zijn. En óók dan mag je er zijn en ben je van waarde.

En misschien herken jij dat ook. Dat je leeft in een wereld die veel van je vraagt. Maar dat je altijd een keuze hebt in hoe je ermee omgaat.

Wat kies jij vandaag? Voluit gaan? Of even terugschakelen en je eigen tempo herontdekken?