De sprong wagen: een weekend voor jezelf

Eén voor één druppelden ze binnen. Direct vanuit het drukke verkeer, met de intentie dit weekend in mei helemaal voor zichzelf te nemen.

Weg van ingesleten patronen, vóór zichzelf kiezen dit retraiteweekend. In het teken van het voorjaar: Wat is zich in jou aan het ontvouwen en wat wordt er weer wakker na de lange winter, waarin van alles heeft gesudderd?

We namen een moment om te landen, elkaar even te leren kennen en onze intenties voor het weekend uit te spreken.

Zo ook hij. Hij gaf aan nu écht voor zichzelf te willen kiezen. Daar paste dit weekend helemáál in.

Jarenlang had zijn omgeving - partner, dochter - zijn aandacht nodig. En vol liefde gaf hij deze aandacht. Zij kwamen vooraan, hij voelde acceptatie, dienstbaarheid en was hun veilige bedding. De rots in de branding. Nu ging het beter met hen, en hij wilde onderzoeken wat het zou betekenen als hij zichzélf weer vooraan zou zetten. Niet vanuit egoïsme, maar vanuit gelijkwaardigheid.

Hij was ook vóór dit weekend al bezig dit vorm te geven. Retraites gericht op mannen, ademsessies en allerlei vormen van persoonlijke ontwikkeling had hij al ervaren. Om stap voor stap dichter bij zijn eigen behoeftes en verlangens te komen.

Wat hij echt wilde kreeg verder vorm in de groeps- en individuele sessies. Hij wilde eens die sprong in het diepe wagen, écht gaan doen waar híj gelukkig van werd. Misschien even niet die stabiele rots zijn, maar iets onverwachts doen, iets avontuurlijks, iets waarvan hij al eerder had ervaren: zo voelt het om te leven! Om te laten gebeuren waar écht de energie in zit en niet vast te houden aan wat ooit nodig was.

Tijdens onze één op één wandelsessie zei hij: kom, we steken hier het water over. Wat kan er nou gebeuren? In het ergste geval vallen we er af. Hij had gelijk: als dat zou gebeuren dan lossen we het wel weer op. Het symboliseerde zijn behoefte aan verandering, speelsheid en energie. Iets ánders doen dan dat hij tot nu toe lange tijd had gedaan.

Het was lastig om deze intentie concreet te maken. De veiligheid en stabiliteit die hij belichaamde hielden hem tegen. Kon hij dit wel doen? Wat als het mis ging? Wat als men hem nodig had en hij niet die stabiele rots was die zij van hem kenden?

Ik nodigde hem uit om de sprong te wagen. Om een plek in de natuur (in de prachtige bossen rond Nijmegen!) te creëren die symbool staat voor het oude patroon wat hem ooit diende en de stap naar zijn verlangen. Een poort tussen zijn patroon en zijn verlangen, als het ware.

Hij deed het. Hij vroeg om hulp. Of ik hem een klein zetje in de richting wilde geven. Want dat advies bleef hem bij van onze groeps- en individuele sessie: "ik doe het zelf, maar niet alleen". Sterker nog: Hij had die zin zelf al opgeschreven, voordat ik hem hierop wees! Eigenlijk wist hij allang wat hem zou helpen, het was er al, hij moest het alleen nog gebruiken. Ik legde mijn hand op zijn schouder, hielp hem door zijn poort, bovenaan de heuvel waar hij zijn plek had gecreëerd.

Toen sprong hij in het diepe. Hij rolde de heuvel af, als een kind zo blij, zo vol energie, zo vol leven. Rode wangen, zonder schaamte, het voelde zo puur.

Deze intentie zou hij met zich meedragen, ook als zijn oude patroon weer van hem gevraagd zou worden bij thuiskomst. De belichaming van zijn intentie, het gevoel van energie, van enthousiasme, van inspiratie herkende hij nu in zijn lijf. Dit kon hij gaan gebruiken om patronen te gaan doorbreken. Met kleine stapjes, die hij opschreef en direct in zijn dagelijks leven kon gaan toepassen.  In dit geval gericht op zijn werkende leven en op den duur zijn eigen onderneming te gaan starten!

We hielden het haalbaar, realistisch, to-the-point. Bij de afsluitende sessie op zondag gaf hij aan:

Zoals ik vrijdag hier binnen kwam, zo ben ik nu niet meer.

Ik zag het aan zijn rode wangen.