Onder de bloesemboom – in het ritme van verandering

Ze zei dat het goed ging. Meer rust. Niet omdat ze zich terugtrok uit het leven, maar juist omdat ze er steviger in stond. Ze merkte dat ze beter kon aangeven wat ze nodig had. Dat ze zich minder afhankelijk voelde van wat anderen deden of vonden. En dat gaf kracht.

We brachten dat gevoel in beeld – letterlijk. Ze koos als symbool een grote bloesemboom. Zo’n boom die je niet over het hoofd ziet. Die ruimte inneemt zonder zich daarvoor te verontschuldigen. Alles aan die boom was aanwezig: geur, kleur, geluid, beweging. Een gevoel van ‘ik ben hier’.

We stonden even stil bij de seizoenen. De boom stond in bloei – het was lente. Alles kwam tot leven na een periode van stilte en rust, zoals de winter dat brengt. De fase die eraan kwam, vergeleken we met een zomerperiode: meer energie, meer doen, dingen uitproberen. Mogen onderzoeken en mogen kiezen wat wél en wat niét werkt voor je.

En daarna komt de herfst. De tijd van loslaten. Niet omdat het moet, maar omdat sommige dingen simpelweg klaar zijn. Zoals de boom z’n bladeren loslaat waar geen energie meer in zit. Soms is dat gewoon een gegeven. 

Die vergelijking raakte haar. Ze realiseerde zich dat ze ook zelf dingen mag loslaten die haar niets meer brengen. Zonder krampachtig vast te houden. Zonder het groter te maken dan het is. Gewoon omdat het tijd is.

Tegelijk voelde ze dat daar nog iets zat. Een oude pijn, die haar soms tegenhield. We brachten het niet meteen onder de noemer “loslaten”, want dat klonk te rigide. We draaiden het om naar: toelaten dat het er is. Niet wegduwen, maar het ook niet laten bepalen wat je doet.

Ik vroeg haar om het een plek te geven in de ruimte. Ze legde de symbolen van haar oude zeer onderaan de boom, tussen wat brandnetels en stekelige planten. En dat was interessant: daar blijven staan deed letterlijk pijn.

Dus koos ze ervoor om op afstand te gaan staan en er alleen naar te kijken. Vanaf daar zag ze ook het bladerdak – vol bloesem en licht. Het verschil tussen vast blijven staan bij wat pijn doet of je blik bewust verleggen naar wat goed voelt.

Dat is wat we bespraken: je kiest waar je je op richt. In gedrag, in gedachten. Niet alles hoeft opgelost of weggewerkt, soms is afstand nemen al genoeg. En je hoeft je verhaal niet steeds opnieuw te doorleven – je bént dat verhaal niet.

De plek die we creëerden – daar onder die boom – mag voortaan dienen als herinnering. Een fysieke plek om naar terug te keren. Om opnieuw te kiezen: wat past bij mij? Waar wil ik nou eigenlijk op focussen?

Dan wordt het ineens - letterlijk - een kwestie van perspectief.

Alle verhalen worden gedeeld met medeweten en toestemming van de persoon.